Lezen

 

Tobias heeft een merkwaardig tijdsbesef. Als hij weet dat het tijd is om de deur uit te gaan naar een afspraak, begint hij rustig nog aan een Lego-bouwwerk. Zelfs als ik hem heb herinnerd aan ‘schoenen aantrekken’ en ‘jas aantrekken’ kan hij zich, onderweg naar zijn schoenen/jas, verliezen in iets dat hij onderweg tegenkomt. Daarentegen is hij elke ochtend bang dat hij te laat op school zal komen, waardoor hij al een uur van tevoren (!) klaar wil zijn met zijn ochtendschema.

 

Ik weet dat een verstoord tijdsbesef vaak voorkomt bij autisme, maar verder weet ik er eigenlijk niets vanaf. Ik begrijp het niet, en weet ook niet goed hoe ik Tobias hiermee het beste kan helpen. Tijd om Google eens te raadplegen. Terwijl Machiel Tobias naar bed brengt, nestel ik me op de bank met een kop cafeïnevrije koffie en de laptop.

 

Google leidt me linea recta naar een boek van Steven de Grieck. Omdat ik nog nooit van deze schrijver heb gehoord, zoek ik verder op zijn naam. Hij blijkt orthopedagoog en medeoprichter van een expertisecentrum, AutismeCentraal. Ook nooit van gehoord. Dat centrum blijkt een eigen methodiek te hebben, waar ik me een half uurtje in verdiep. Van het een komt het ander, en na een uur ben ik nog tien andere boeken tegengekomen die ik niet ken.

 

Ik raak een beetje overweldigd en ontmoedigd. Er is zo veel dat ik nog niet weet over autisme, zo veel waar ik me nog niet in heb verdiept... Boeken, maar ook podcasts, websites en video’s… Ben ik het niet aan Tobias verplicht om alle beschikbare kennis tot me te nemen, zodat ik hem zo goed mogelijk kan begeleiden? Het voelt alsof ik verzaak, tekortschiet.

 

Op dat moment komt Machiel naar beneden. Ook hij pakt een kop koffie en komt dan naast me zitten op de bank. Ik vertel over mijn zoektocht op het web, en over alle boeken die we samen nog niet hebben gelezen.

 

‘Maar ik ben aan het eind van de dag gewoon gesloopt,’ reageert hij. Hij vervolgt: ‘Ik denk wel eens aan mijn collega, die heeft twee kinderen en werkt ook aardig wat uren. Zij zei laatst tijdens een drukke werkdag: “Vanavond als de kinderen slapen ga ik eens even lékker”’ – hij wrijft quasi-verheugd in zijn handen – ‘“een bíjscholing volgen!” Ik moet er niet aan denken!’ Hij maakt een braakgebaar. Ik moet hard lachen, en hij ook.

 

Jammer van die ongelezen boeken, maar fijn dat we op dit vlak zo hetzelfde zijn. We hebben allebeí aan het einde van een dag met Tobias onze portie autisme wel gehad. Soms lezen we dan nog iets over autisme, maar zeker de laatste weken hebben we daarvoor niet meer genoeg ruimte in onze hoofden. Misschien is dat wel normaal gezien de omstandigheden. Maar zijn we stiekem niet ook een beetje te lui, gemakzuchtig of snel moe?

 

Om het nog resterende schuldgevoel te tackelen, bedenk ik dat het misschien ook niet nodig is om alles te lezen en te weten. Machiel en ik krijgen intensieve begeleiding van mensen die wèl deskundig zijn en betaald worden om hun kennis op peil te hebben en houden. Wij kennen dan misschien niet alle methodieken en inzichten, wel kennen wij ons kind het beste. Bovendien heb ik altijd nog mijn moederinstinct en intuïtie – een bron van kennis die misschien alleen maar vertroebeld raakt als ik na een uitputtende dag ga zitten studeren in plaats van lummelen. Per slot van rekening kan ik me bij Tobias geen vol en moe hoofd permitteren.

 

Toch wil ik nu meer weten over die AutismeCentraal-methodiek. Ik reserveer het boek via de bibliotheek, zodat ik het binnenkort in de buurt kan ophalen. Of ik het ook daadwerkelijk ga lezen, gaan we wel zien.

 

 

Wil je een seintje ontvangen als ik een nieuwe blogpost heb geplaatst? Schrijf je dan in voor mijn maillijst.