Reset

 

Dat het even niet zo lekker gaat, blijkt wel uit mijn vorige blog. Ik moet toegeven dat ik overbelast ben, en dat doe ik niet graag. Maar eerlijkheid helpt me het meest. Het is, noodgedwongen, tijd om even pas op de plaats te maken, mijn wonden te likken en onze plannen tegen het licht te houden.

 

‘De rek is eruit,’ zei ik vanmorgen tegen Machiel. ‘Toen ik gisteravond Tobias naar bed bracht en het wéér zo lang duurde voordat hij sliep, en hij wéér steeds bleef roepen, had ik het te kwaad. Als het zo doorgaat ga ik naar hem schreeuwen of ik loop het huis uit.’

Machiel kijkt bezorgd.

‘Het is gewoon te veel. Ik heb er vannacht van wakker gelegen. Ik ben bang dat ik straks een burnout krijg ofzo. Ik ben hier niet geschikt voor.’

‘Maar je doet het hartstikke goed,’ zegt hij.

‘Maar ik trek het niet meer. Het voelt alsof er iets gereset moet worden. Als een gecrashte computer – opnieuw opstarten. Dat gedoe met dat slapen, die angsten de hele tijd, dat we geen avonden meer samen hebben, dat het maar niet beter wordt… Het lukt me niet meer om nog vriendelijk en geduldig te blijven – het is een negatieve spiraal geworden.’

‘Ja, dat moeilijke slapen kan zo niet langer. Ik voel ook dat we dat radicaal anders moeten aanpakken. Ik weet alleen niet hoe.’

Ook voor al het andere heeft hij uiteraard geen oplossing, maar het belangrijkste is dat hij snapt dat zo niet langer gaat. Samen bedenken we voor de korte en langere termijn wat we kunnen doen.

 

Machiel neemt het op handen zijnde kinderfeestje met alle bijbehorende uitdagingen voor zijn rekening. Hij zegt zijn bijscholing voor vanmiddag af zodat hij Tobias naar bed kan brengen en ik een dag kan bijkomen. Hij gaat bellen met onze begeleidster om te vragen of zij nog iets voor ons kan betekenen. Ik meld Tobias aan voor extra diagnostiek en behandeling op het gebied van zijn angsten, vermoedelijke ADD en hoogbegaafdheid – de verwijsbrief had ik eerder deze week al binnengekregen, maar van de aanmelding bij het expertisecentrum was het nog niet gekomen. En ik ga verder vandaag even alleen doen waar ik zin in heb.

 

Eén van die dingen is het lezen van de krant. Toevallig vandaag staat er een artikel in over kinderen die lange tijd niet naar school gaan, meestal vanwege uiteenlopende problematiek als autisme, ADHD, hoogbegaafdheid, prikkelgevoeligheid of sociale angst. ‘Hierdoor vallen ze bij duizenden uit. Soms een paar weken, soms jaren.’ Ik lees de schrijnende verhalen van meerdere kinderen en ouders.

 

Dat deze problematiek zo veel voorkomt wist ik wel, maar ik lees het met bijzondere interesse. Tobias dreigde een paar weken geleden ook uit te vallen op school. Het gaat nog steeds niet lekker, maar de leerkrachten en de intern begeleider zitten er nu met liefde en aandacht bovenop. Hij is aangemeld voor extra begeleiding in de klas, maar vanwege de wachtlijst gaat dat nog wel even duren.

 

Dit is de realiteit, bedenk ik me. Ik wil niet doemdenken, maar er is een kans dat het niet beter maar slechter zal gaan met Tobias. Dat school niet meer gaat lukken. In plaats van dat ik daar somber van word, keert er ook weer strijdlust en energie terug. Ik wil er alles aan doen om zelf overeind te blijven, en te voorkomen dat Tobias uitvalt.

 

Ik leg de krant weg en kijk naar buiten. Een waterig zonnetje, geen wind en waarschijnlijk ook niet koud. Ik ga wandelen! Ik weet dat ik daarvan opknap. De boel de boel laten. Even mijn aandacht verleggen en de omgeving opsnuiven. Mijn lijf activeren zodat ik vannacht ook weer beter slaap. Vitamine D opdoen voor extra energie. Een win-win-win-situatie. Een betere en fijnere actie kan ik niet bedenken.

 

 

(Foto met dank aan Amit Karkare en Pixabay)