Schoolreisje

 

Het is de dag van het schoolreisje. Dit jaar gaan alle groepen 4, 5 en 6 met bussen naar een grote speeltuin. Tobias is er al een week mee bezig. Hij ziet vooral op tegen de busreis van drie kwartier. Hij is bang dat hij last van zijn buik krijgt. Dat heeft hij vaak tijdens autoritten, vooral als hij gespannen is. En gespannen ís hij vandaag. Gelukkig is het maandag, hebben we een rustig en ontspannen weekend gehad en is Tobias’ batterij opgeladen.

 

De afgelopen dagen hebben we geprobeerd hem zo goed mogelijk op deze dag voor te bereiden. Vooral de busreis hebben we uitvoerig besproken. De juf heeft bovendien zo goed mogelijk opgeschreven hoe de planning eruit ziet, en samen hebben ze al op internet gekeken naar foto’s van de speeltuin. Ze hebben al afgesproken dat ze na aankomst samen het dichtstbijzijnde toilet opzoeken, zodat Tobias die in ieder geval weet te vinden. Hij weet hoe laat ze weer terug zijn in de klas en dat er dan waterijsjes uitgedeeld zullen worden.

 

Toch is er nog heel veel onduidelijk gebleven, blijkt uit alle vragen die Tobias nog vóór het ontbijt op ons afvuurt. ‘We gaan eerst even ontbijten,’ zeg ik. Twee dingen tegelijk doen is nooit een goed idee. Bovendien kan ik zelf pas normaal nadenken als ik mijn koffie op heb.

 

Maar door de spanning krijgt Tobias al snel geen hap meer door zijn keel. Ik zet mijn ontbijt weg en pak pen en papier. Tijd voor een mappensluitsessie. Ik verzamel de volgende items op papier:

 

– Tobias denkt dat hij zichzelf daar moet insmeren met zonnebrand, en dat kan hij niet (denkt hij);

– Hij is bang dat hij verdwaalt en alleen achterblijft;

– Hij denkt dat hij zijn waterfles daar niet zal kunnen bijvullen;

– Hij wil weten of er zand ligt of gras;

– Hij durft daar niet alleen naar de wc te gaan;

– Hij wil (nog een keer) weten wat hij moet doen als hij tijdens de reis last krijgt van zijn buik;

– Hij denkt dat hij geen waterijsje wil en is bang dat de juf zich dan afgewezen zal voelen;

 

Samen proberen we de open mappen in zijn hoofd zoveel mogelijk te sluiten. Om meer duidelijkheid te creëren zoek ik op internet een plattegrond van de speeltuin. Die vind ik niet. Een filmpje dan maar. We zien dat er ook een deel waterspeeltuin is (‘Mag ik dan mijn schoenen en sokken uit?’), we zien een kabelbaan (‘Maar daar wil iedereen op en dan staat er een hele lange rij!’) en vooral heel veel toestellen waar Tobias nooit in of op wil. Speeltuinen zijn niet zijn natuurlijke habitat (zie ook deze blog).

 

‘Mag ik een voetbal meenemen?’

‘Het wordt echt een hele stomme dag.’

‘Wie bedénkt zoiets als een schoolreisje?’

 

Intussen is de klok verder getikt en schiet Tobias in de stress omdat hij achterloopt met zijn ochtendschema. En zijn ontbijt heeft hij ook nog niet op. Om hem te helpen, smeert Machiel zijn boterhammen en pakt zijn tas in. Tobias neemt nog drie happen van zijn ontbijt maar schuift het dan opzij. Hij wil zijn ochtendschema (tandenpoetsen, haren kammen, toet schoonmaken) af hebben. Dan heeft hij daarna misschien nog wat tijd om te spelen.

 

Een luisterboek luisteren terwijl hij met Lego speelt is voor hem de optimale manier om te ontspannen en zijn batterij weer op te laden na stress. Elke ochtend wil hij zijn ochtendschema op tijd afhebben, zodat hij nog zeker drie kwartier kan spelen. Helaas is er vandaag, van die drie kwartier, nog maar één kwartier over.

 

Maar... hij moet ook nog ingesmeerd worden met zonnebrandcreme. En dat geeft vandaag extra stress, vanwege de schrammen van zijn valpartij een paar dagen terug. Daar mag ik niet aankomen. Als ik met mijn handen alleen al in de buurt kom van zijn schrammen, trekt hij zijn hoofd weg. Hierdoor duurt het insmeren twee keer zo lang.

 

Ondertussen heeft Machiel zich gedoucht en komt hij weer beneden. Hij oppert het idee dat Tobias zijn tekenspullen meeneemt. Tobias houdt van tekenen en neemt zijn tekenspullen ook vaak mee naar de groepsbegeleiding, waar hij dan gaat zitten tekenen als de andere kinderen zich in de groep vermaken. Een fijn rustmoment voor hem.

 

Tobias wil inderdaad zijn tekenspullen mee. Nu moeten die ook nog gezocht en ingepakt worden. Nog maar vijf minuten over om te spelen...

 

Straks zal Machiel Tobias naar school brengen, zoals altijd op maandagen. We hebben al afgesproken dat hij met Tobias mee naar de juf zal lopen vanwege Tobias’ zorgen om de busreis. Tijdens het mappensluiten bleken er nog twee dingen tegen de juf gezegd te moeten worden. Ik licht Machiel in over het daar naar de wc gaan en het opnieuw insmeren met zonnebrandcrème.

 

Dan is het tijd voor vertrek: schoenen en jas aan, tas op de rug, zonnebril niet vergeten, dikke kus, veel plezier, jij kunt dit. Tobias is bedrukt, maar niet overweldigd. De dingen zijn duidelijk genoeg, onze hulp en aandacht heeft geholpen. In mijn badjas zwaai ik mijn mannen uit.

 

En dan nu: nog een koffie!