Voetballen

 

Het is een zonnige zondag en we besluiten met zijn drieën een stukje te gaan fietsen. Tobias wil ergens voetballen, en ik wil de planten in mijn kas even water geven. Dus ik stel een route voor die aan beide wensen tegemoet komt: eerst naar de kas, dan op de terugweg voetballen op het heuse Cruyff-court van een zorginstelling in de buurt. Een fijne, groene en rustige omgeving.

 

Tobias beschouwt mijn voorstel als startschot voor een onderhandeling.

 

Hij wil niet naar dat voetbalveld, want daar zijn te veel andere kinderen. Hij wil op het strand voetballen. Maar er waait een straffe, frisse wind en ik ben al verkouden, dus dat doen we niet. Ik opper nog twee andere voetbalplekken, maar daar is gras, dus niet goed, of een sloot in de buurt dus ook niet goed.

 

Ik blijf bij mijn oude voorstel. En we gaan eerst naar de kas, want de planten hebben echt water nodig.

 

Maar ook dat wil hij niet, want hoe lang moet hij dan wel niet op mij wachten? 'Tien minuten,' zeg ik. Maar ik weet dat, hoe goed hij ook kan klokkijken, die tien minuten in zijn beleving altijd minstens twee keer zo lang zijn, waardoor hij halverwege komt vragen of ik al klaar ben.

 

Dan stel ik voor dat de mannen naar het strand gaan en ik naar de tuin. Alleen maar beter, want weinig vind ik irritanter dan dat mijn zoon voortdurend vraagt hoe lang iets nog duuuurt.

 

Maar Tobias wil met míj voetballen. Nou, dan is het einde discussie, het wordt het oude voorstel en nu houden we erover op.

 

Tobias begint te brullen: 'Waarom houden jullie nooit rekening met míj?!'

 

Pardon? Mijn bloed begint nu een beetje te borrelen. Ik adem een paar keer bewust in en uit, en herhaal dat we er nu over ophouden.

 

Tobias pruttelt nog wat, gaat poepen voor vertrek en vraagt dan of ik zijn billen wil navegen, anders gaat het jeuken. 'Nee,' zeg ik, 'daar hebben we iets over afgesproken. Dat doe ik alleen nog als je naar school gaat. Je moet nu echt leren het zelf te doen.'

 

Weer brult hij: 'Ik kán dat niet!' Huilend zit hij op handen en voeten, wachtend tot ik hem verzeker van een schoon poepertje. 'Nee,' zeg ik. 'Ik ga nu de hond nog even uitlaten, en dan vertrekken we.' Ik trek de deur achter me dicht, laat man en zoon het oplossen en laat buiten al het gedoe even van me afglijden. Sorry, Machiel.

 

Als ik terugkom is het probleem opgelost, maar ik haal het niet in mijn hoofd om te vragen hoe. Slapende honden laat ik lekker liggen.

 

Een uur later lopen we het voetbalveldje op.

 

Er zijn nog twee andere jongens van dezelfde leeftijd als Tobias. Of we een partijtje willen doen? 'Nee,' zegt Tobias. Hij houdt niet van partijtjes. Die zijn hem te ingewikkeld en bovendien wil hij de maximale aandacht van zijn ouders. De twee jongens hebben een ander voorstel: doelschoppen, en wie scoort is de keeper. Dat wil mijn zoon wel proberen. Hoera!

 

Machiel is eerst de keeper. Eén van de twee jongens rent naar de rand van het veld om zijn keepershandschoenen te pakken. ‘Wil je deze soms?’, vraagt hij. Hij houdt ze hoog in de lucht. Zo gedragen andere jongens van deze leeftijd zich dus, schiet het door me heen. Machiel wappert met zijn hand. 'Nee hoor, hoeft niet! Zijn misschien ook een beetje te klein. Maar wel heel lief!'

 

We schoppen allemaal twee keer op doel, dan houdt Tobias het voor gezien en gaat hij in zijn eentje voetballen. Machiel blijft nog even voetballen met de twee andere jongens.

 

Ik kijk toe. Rechts zie ik een vader met twee jongens – niet zijn zoons - lol maken met een voetbal. Alles lóópt gewoon. Gezellig, wederkerig, zonder gedoe. Links zie ik mijn lieve zoon, met wie (en voor wie) alles zo ingewikkeld is.

 

Het contrast is niet vaak zo duidelijk. Zoals met ‘zoek de verschillen’-zoekplaatjes: je ziet de verschillen pas als je ze naast elkaar houdt.

 

Ik weet dat ik er niet goed aan doe om te vergelijken, en ik voel me er ook wat schuldig over, maar ineens voel ik wat Machiel mist. En wat ikzelf daarmee ook mis. Hallo, verdriet. Adem in, adem uit. Dan loop ik naar Tobias en gaan we de bal naar elkaar overschieten.

 

Volgende blog: Tsunami